CONTROLE: ZO KAN HET OOK!
Ik zat laatst met mijn dochter in de trein van Lissabon naar Porto. Een soort Thalys, waarvoor je van tevoren een plaats moet reserveren. Halverwege de reis zien wij de conducteur aankomen om de kaartjes te controleren. Bij ons aangekomen laat mijn dochter hem haar smartphone zien met daarop de kaartjes. Hij kan vanaf die afstand onmogelijk de tekst van de kaartjes hebben gelezen. Hij stelt ons in het Portugees twee vragen. Ik spreek geen Portugees, maar ik denk dat hij heeft gevraagd of wij bij elkaar horen en of wij naar Porto gaan. Daarna vinkt hij ons af op zijn mobiele terminal en loopt door.
De trein stopt en de passagiers aan de overkant van het gangpad stappen uit. Een jonge studente neemt één van de plaatsen in. Even later komt de conducteur weer langs. Hij loopt in eerste instantie door en komt dan snel terug. Hij heeft op zijn terminal gezien dat op de betreffende zitplaats een nieuwe reiziger heeft plaatsgenomen. Hij stelt haar twee vragen en de studente reikt naar haar tas op de grond om haar kaartje te zoeken. Hij gebaart naar haar dat dit niet nodig is: hij weet genoeg en loopt door.
Hij weet tenslotte van tevoren welke plaatsen in de trein bezet zijn en welke niet. Er zijn staan geen mensen te dringen voor dezelfde plaatsen. Hij hoeft meestal helemaal geen kaartje te zien om te weten dat de reizigers in de trein hebben betaald voor hun reis.
Waarom dit verhaal. Zorggebruikers in Nederland worden vaak met onnodige, dubbele en energieverslindende controles geconfronteerd. Elke instantie begint weer bovenaan het controlelijstje. Veel instanties willen hetzelfde weten. Sommige inwoners moeten elk jaar naar de controle voor iets dat toch niet verandert. Slaafs volgt iedereen zijn eigen controlelijstje. Procedures zijn belangrijker dan even slim nadenken. Kunnen we dat niet slimmer organiseren. Vast wel!
BIJSTANDSUITKERING: PAS OP, EEN FOUTJE IS ZO GEMAAKT
Een beroep moeten doen op een bijstandsuitkering is geen pretje. Maar soms moet het. De gemeente controleert streng. Ook dat is geen pretje. Maar controle moet er zijn. Misbruik is niet goed. (Dat betekent overigens niet elke vorm van controle toegestaan is. Er zijn wel degelijk grenzen aan).
Regelmatig zijn er berichten over mensen die zich van geen kwaad bewust waren, terwijl toch hun uitkering werd gekort of ingetrokken. Ze moeten soms ook grote bedragen terug betalen. Een foutje is gauw gemaakt.
Neem een voorbeeld. Stel u hebt een bijstanduitkering. Uw moeder wordt hulpbehoevend en kan niet meer naar de bank om te pinnen. U wilt haar helpen. Uw moeder geeft u een machtiging en u krijgt een pin-pas van de bank. U doet het netjes. U haalt alleen geld voor uw moeder en doet alleen maar betalingen voor uw moeder. De gemeente komt er achter en u hebt een probleem. Want u kunt beschikken over het geld van uw moeder. De gemeente speelt het hard en kort u op uw uitkering. En dat terwijl u alleen maar wilt helpen. En u hebt geen geld van uw moeder voor uzelf gebruikt. Hoe u met het geld van uw moeder bent omgegaan, is eigenlijk niet interessant voor de gemeente. U had de machtiging en het pasje voor uw moeder moeten melden. En dat hebt u niet gedaan. En dat is de overtreding. Een overtreding van de meldingsplicht. Komt de zaak voor de rechter, dan zal hij ook kijken hoe het in de wet staat, U had dit moeten melden en u hebt dat niet gedaan.
Daarom: denk in dit soort gevallen goed na en doe een melding aan de gemeente.
Het gezegde "wie goed doet, goed ontmoet" gaat niet altijd op.
De gemeente Wijdemeren heeft aangegeven dat zij met begrip omgaat met dit soort situaties, maar voorkomen is beter dan genezen.